Παιδί ή Καριέρα; Αιώνιο δίλλημα ή παράλογη σκέψη;

 

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα που ο τεχνικός μας έκανε παρουσίαση του eshop και θυμάμαι ότι μόλις ολοκληρώθηκε η διαδικασία, έμεινα αρκετά ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα αλλά και αρκετά προβληματισμένη.

Σκεπτόμενη ότι ουσιαστικά είχαμε κάνει το πρώτο βήμα στη δημιουργία του Suga έλεγα στον εαυτό μου και στον άντρα μου ότι μόλις συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ανέβω έναν Γολγοθά και όλο αυτό όχι επειδή με φόβιζε στην πραγματικότητα το ρίσκο του επιχειρείν αλλά επειδή απέναντι μου στεκόταν ο σχεδόν δίχρονος γιος μου.

«Πως να συνδυάσω επιχειρηματικότητα και παιδί και μάλιστα και τα δύο σε νηπιακό στάδιο;»

Η αλήθεια είναι ότι η σκέψη του να δράσω όπως θα ήθελα ιδανικά πάνω στην επιχείρηση μου ήρθε αυτόματα μέσα μου σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα μάτια του παιδιού μου γιατί ήταν και είναι επιλογή μου να έχω την αποκλειστική του φροντίδα, εννοώντας να μην έχω τρίτους φροντιστές πέρα από τον σύζυγο μου.

Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν υπήρξε ουσιαστικά δίλλημα για εμένα γιατί πάνω από όλα ήθελα να είμαι όσο πιο αφοσιωμένη μπορώ στο μεγάλωμα του παιδιού μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατακρίνω την επιλογή της κάθε μανούλας να βάλει προτεραιότητα τη δουλειά ή την καριέρα της.

Άκουσα τις εσωτερικές μου φωνές, όπως κάνω πάντα άλλωστε, και τη δεδομένη στιγμή έκρινα ότι η προτεραιότητα μου ήθελα σαν τρελή να είναι αυτή και τα υπόλοιπα με υπομονή και επιμονή αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιούνταν.

Αυτές ήταν οι αρχικές σκέψεις μου και στην πάροδο του χρόνου τις τήρησα. Απλά αυτό που δεν υπολόγιζα είναι η χρονική δέσμευση που μου ασκούσε πίεση στο να δημιουργήσω.

Με τη δημιουργία του eshop, η δημιουργικότητα μου εκτοξεύτηκε αμέσως στα ύψη. Το sugastyle.gr ξεκλείδωσε έναν καινούριο κόσμο μπροστά μου, εν μέρη άγνωστο γιατί η ένδυση ήταν ένα αντικείμενο που δεν είχα ιδιαίτερες γνώσεις. Αυτό για να είμαι ειλικρινής, ίσως και να με γοήτευε τελικά. 

Το τεχνικό μέρος για το στήσιμο όμως με συνεπήρε και θυμάμαι έντονα ότι αφιέρωνα ατελείωτες ώρες στο να φτιάξω το κεντρικό μενού με τις κατηγορίες και τις υποκατηγορίες του. Δημιουργούσα τα πάντα με υπομονή, μάθαινα από τα λάθη μου και για να ακριβολογώ, έχω αλλάξει πάρα πολλές φορές την αισθητική των φωτογραφιών, τις λέξεις - κλειδιά, τις περιγραφές, την κοστολόγηση, τις meta περιγραφές, το σύστημα αποθήκης αλλά και το κεντρικό μενού με τις κατηγορίες και τις υποκατηγορίες. Ήταν μία διαδικασία επίπονη για κάποιον που είχε σχετικά μικρή εμπειρία από την πλατφόρμα του wordpress.

Οι μέρες περνούσαν και κάθε, μα κάθε μέρα, για να προλαβαίνω να τα συνδυάσω όλα έφτιαχνα και κάτι αφιερώνοντας όλα τα βράδια μου στο στήσιμο του site. Ατελείωτη κούραση, ατελείωτα ξενύχτια, ατελείωτη επιμονή και πάθος για να φέρω ένα αποτέλεσμα. Το οποίο πολλές φορές το πρωί που ξυπνούσα δεν με ικανοποιούσε οπότε το ξανάφτιαχνα από την αρχή.

Εργασιομανής και τρελή θα έλεγα μιας και μάλλον το πρόβλημα το έχω εγώ και προσπαθώ να βάζω πάντα τα δυνατά μου για να φέρω εις πέρας όσο το δυνατόν ένα πιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι λίγο πολύ σε όλες τις δουλειές μου όλοι περίμεναν από εμένα ένα αποτέλεσμα που πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια της λογικής. Ατελείωτες ώρες δουλειάς, ατελείωτες υπερωρίες, χωρίς ρεπό πολλές φορές και με την υπερκόπωση στο τσεπάκι. Ατελείωτη εκμετάλλευση ιδεών και επιχειρηματικών προτάσεων. 

Όση ώρα γράφω εν συντομία, την επαγγελματική πορεία της ζωής μου συνειδητοποιώ ότι έχω τελικά μεγάλο πρόβλημα και μάλλον τη δουλειά την έχω για να αυτομαστιγώνομαι. Γιατί θυμάμαι σχεδόν πάντα να υπερεκτιμώ τις δυνάμεις μου. Να δουλεύω ακόμα και άρρωστη, με πυρετό ή να ξενυχτάω προκειμένου να είμαι εντάξει σε ένα επαγγελματικό χρονοδιάγραμμα. Το συναίσθημα της ευθύνης απέναντι στην όποια επαγγελματική μου ιδιότητα είναι τεράστιο τελικά και μάλλον θα έπρεπε να αναθεωρήσω. 

Όπως είχε πει και ένας πρώην εργοδότης: Είσαι μία ασταμάτητη μηχανή παραγωγικότητας.

Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι όμως είναι ότι ίσως να εκπαιδεύτηκα υποσυνείδητα σε όλο αυτό. Οι γονείς μου, εργασιομανείς και οι δύο, δεν μου άφησαν τελικά και πολλά περιθώρια να διαλέξω κάποια άλλη γραμμή στη ζωή μου. Πιο χαλαρή, πιο γήινη, πιο ανθρώπινη ή πιο φυσιολογική ίσως.

Πάντα στη ζωή μου έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Μπορεί να σπούδαζα και να δούλευα ταυτόχρονα ή να μάθαινα μία ξένη γλώσσα ή να έκανα και κάτι άλλο παράλληλα. Το μυαλό μου δεν ηρεμούσε ποτέ και η πικρή αλήθεια είναι ότι τρέχει συνεχώς και όχι, σίγουρα αυτό δεν είναι καλό.

Το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου είναι το παιδί μου και σίγουρα δεν μετανιώνω που επέλεξα συνειδητά να γίνει η προτεραιότητα μου σε όλα. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου είναι σαν να σβήστηκαν όλα από μέσα μου. Άκουγα συχνά ότι η μητρότητα αλλάζει τις γυναίκες όμως δεν περίμενα τόσο μεγάλη αλλαγή. 

Αυτό που ήθελα και συνεχίζω να θέλω πάνω από όλα, είναι να είμαι μια χορτάτη μαμά γιατί πάντα σκέφτομαι ότι τα χρόνια που περνάνε είναι αναντικατάστατα και ο χρόνος είναι αμείλικτος, δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

Λόγω της προσωπικότητας μου ήταν δεδομένο ότι θα πιεστώ μέσα σε αυτή την επιλογή μου όπως και έγινε. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα τα χέρια μου δεμένα, το σώμα μου δεν μπορούσε να τρέξει και να εκτελέσει επαγγελματικές ιδέες και πλάνα. Ένιωθα να συσσωρεύεται μέσα μου η πίεση του χρόνου και πολλές φορές πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι αυτός ο χρόνος δεν ήταν παραγωγικός γιατί θα μπορούσα να ολοκληρώσω μία ακόμα ιδέα μου για την επιχείρηση μου.

Όμως στην πορεία κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Το παιδί και οι στιγμές μαζί του ερχόντουσαν πάντα να μου τραβήξουν το αφτί και να μου υπενθυμίσουν ότι ο χρόνος με το παιδί σου είναι ο πιο ποιοτικός χρόνος που θα μπορούσες να έχεις, είναι ο χρόνος που θα σε ανταμείψει πολύ πιθανόν στο μέλλον, είναι η πραγματική ζωή και όχι ένα ακόμα ποσοτικό και μετρήσιμο αποτέλεσμα. Είναι σίγουρα κάτι ανώτερο που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη ευλογία.

«Έτσι είναι όλες οι σύγχρονες μανούλες;»

Αναρωτιέμαι συχνά τι ακριβώς κάνω και ποιος είναι ο σκοπός μιας εργαζόμενης μάνας τελικά; Να γίνεται ράκος και όταν τα φώτα κλείνουν και το σπίτι ησυχάζει εκείνη να συνεχίζει ακούραστα, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή να παράγει έργο;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι γιατί δεν μοιάζουμε όλες οι μανούλες μεταξύ μας. Όπως δεν μοιάζουμε και όλοι οι άνθρωποι και αυτό από μόνο του σημαίνει πάρα πολλά. Ούτε υπάρχει σωστό και λάθος. Ίσως το σωστό θα ήταν να βρίσκουμε τρόπους κάθε μέρα και να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην αυτοφροντίδα μας, σε εμάς. Ίσως και αυτός ο χρόνος να είναι ένα πολύτιμο αγαθό που συχνά ξεχνάμε.

«Καριέρα ή παιδί; Παιδί ή καριέρα; Είναι όντως ένα μεγάλο δίλημμά και γιατί θα πρέπει να νιώσω τύψεις αν επιλέξω ένα από τα δύο;»

Δεν υπάρχει απάντηση. Η μόνη ιδανική απάντηση που βρίσκω αυτή τη στιγμή και οφείλω να πω ξανά, για χιλιοστή φορά ίσως πρώτα στον εαυτό μου, είναι να συνεχίζεις.

Ίσως αυτό τελικά να είναι το μυστικό. Το να μην τα παρατάς ποτέ και να συνεχίζεις να κάνεις μόνο ότι μα ότι πραγματικά σε ευχαριστεί και σου δίνει έμπνευση στο να ξυπνήσεις την άλλη μέρα και να πεις «Δόξα τω Θεό» είμαι εδώ γιατί ποτέ δεν τα παράτησα!